Ik vind dit een geinig en innovatief idee. Vandaar dat ik mee doe. Geen kettingbrief, maar een soort ketting roman. Als er genoeg weblogs mee doen kunnen we de hele roman zo meteen online lezen.

 

wembley
Dit is fragment nummer 63 van het boek "Wembley" van Richard Osinga.

Diop is een vreemd figuur. Hij heeft geen baan, maar hij lijkt nooit gebrek aan geld te hebben. Hij maakt zich er in ieder geval geen zorgen om. Hij koopt de vreemdste dingen, hij gaat ’s avonds vaak uit en komt pas terug wanneer ik al slaap.
      Hij zegt dat hij Nederlanders de Djembé leert bespelen, maar Youssou zegt dat Diop helemaal geen trommelles geeft en dat het enige waar hij op slaat de witte billen zijn van de meisjes aan wie hij lesgeeft. Diop lacht zonder te zeggen of het klopt.
      Ik krijg moeilijk hoogte van hem. Ik weet niet wat hij doet, wat hij denkt, wat hij van mij vindt. Hij vertelt weinig over zichzelf. Hij maakt plezier, lacht om alles en is altijd op pad, maar wat er echt in hem omgaat verbergt hij achter zijn masker van vrolijkheid.
Het Sloterpark is leeg. In de zomer waren er veel Turkse families die hier aten. Grote kleden hadden ze uitgespreid op het gras, en om de schouders van de moeders die de heerlijkste dingen uit de oranje tonnen toverden waren al even grote doeken gewikkeld.
      Diop fietst naar een bosje, hij remt en we vallen om. Hij sluipt naar de struiken, terwijl ik blijf wachten bij de fiets die in het gras ligt.
      ‘Niets,’ zegt hij wanneer hij terug komt.
      ‘Wat zoek je dan?’
      ‘Konijnen, zei ik toch. Ik heb strikken gezet. Tot nu toe liep ik van strik naar strik om ze te controleren, maar als ik alle strikken wil controleren, is het te ver.’

Naar het begin –    Doe mee –     Lees verder >>

      

Als je naar het begin gaat ga je via de Lees verder optie alle deelnemende blogs af die een stukje hebben staan. Ook leuk om zo eens bij andere weblogs te komen! WE hebben er 206 nodig. En dit is stukje 63.