Flow Flow
Grappig dat ik in het verleden toen ik nog geen weet had van hoogsensitiviteit toch de goede keuzes heb gemaakt voor wat betreft mijn werk. Ik kreeg namelijk de gelegenheid om van mijn passie mijn beroep te maken als social mediaspecialist in een uitermate inspirerende omgeving waarin professionele ruimte volop aanwezig was. En met een directeur (mijn direct leidinggevende) die oprecht respect had voor me en waar ik vrij en autonoom kon handelen binnen gemaakte afspraken en mijn verantwoordelijkheid mocht nemen. Heerlijk! Het verre reizen (zo’n 2 uur met de trein enkele reis) nam ik graag op de koop toe. Ik genoot van elke treinreis naar het prachtige Arnhem en keek met be(ver)wondering voor/naar de natuur met die prachtige heuvels en rivier.

Werken in de trein was als een reis in flow. Hard werken was geen enkel probleem en de productiviteit was hoog. Ik bracht avonden door in die flow met op de virtuele achtergrond mijn leidinggevende waarmee me samen mooie dingen tot stand brachten. Heerlijk werken. De trends die ik zag kon ik vertalen naar nieuwe initiatieven en experimenteren werd aangemoedigd.

Synchroniciteit
Intuïtief kwam ik aan nieuwe mogelijkheden en contacten. Het leek wel alsof ze “uit de lucht” vielen. Collega’s vroegen hoe ik toch aan die contacten kwam. Maar het gebeurde gewoon. Een gevoel van antennes richten en signalen oppikken. Mensen goed aanvoelen op het juiste moment en ze laten groeien. Veel synchroniciteit ofwel zinvol toeval. Ik had echt het gevoel een zinvolle bijdrage te leveren aan mijn omgeving, het geheel en aan/voor mezelf.

BuitenstebinnenBuitenstebinnen-effect
Hoe anders is het nu. Het aanvoelen van mensen slaat regelmatig om in het teveel beïnvloed worden door stemmingen van anderen. Ik neem regelmatig teveel hooi op mijn vork, tenminste het voelt zo. Terwijl ik minder doe en ik wil alles zodanig perfect doen dat het eigenlijk nooit goed genoeg is vind ik zelf. Intuïtief voel ik nog veel aan, maar ik vind geen gehoor meer en kan het regelmatig niet omzetten in acties. Waar ik een tijd terug assertief genoeg was om mijn eigen ruimte te creëren en mijn ding te doen, durf ik dat nu amper meer. Mijn zelfvertrouwen onder nul gedaald daar waar het om werk gaat. Ik heb het gevoel niet meer autonoom te kunnen handelen. De ruimte is te klein geworden en voelt als (be)knellend. Ik las dat dat het buitenstebinnen-effect heet. Signalen die er dan zijn dat het misgaat herken ik: je verdedigt je, raakt gefrustreerd, kruipt weg, voelt je onbegrepen. En ik begrijp nu ook dat dit kan leiden tot een kwalitatieve burnout. Niet door het teveel of te hard werken, maar doordat alle energie wordt verspild aan het overbruggen van het verschil tussen wie je bent en wat de omgeving verlangt.

Inzicht
Als ik dat zo beschouw (wat mooi trouwens dat ik dat nu weer kan!) dan is het eigenlijk niet zo verwonderlijk dat ik ben opgebrand. Nu nog zien te achterhalen hoe ik dit inzicht vertaal naar nieuwe mogelijkheden. Vaak is het zo dat als de deur open staat je er ook door heen kunt stappen. Ik prijs me gelukkig dat ik nu inzichten krijg die me iets proberen te vertellen en dat mijn intuïtie me niet in de steek heeft gelaten. Maar eens nadenken hoe ik de (werk)omstandigheden weer zoek of creëer die passen bij wie ik ben en mag zijn. Mooi aanknopingspunt voor de coachingsgesprekken: afweermechanismen opruimen zonder last te krijgen van buitenstebinnen-effect en weer in mijn kracht komen om de ruimte te zoeken of te creëren.

Het schrijven hier over helpt me al enorm en de reacties die ik krijg op mijn schrijfsels zijn hartverwarmend. Lieve mensen dank daarvoor!