Soms heb je gewoon zin om een beetje te schrijven. Heb jij dat ook wel eens? Dat je gewoon wat aan het papier uh internet wil toevertrouwen? Ik in ieder geval wel. Waar ik het dan over wil hebben? Ik zou nie weten. Da’s dan wel weer jammer hoor ik je denken. Kan dat dan? Horen denken? Ik zou nie weten. Ik denk het nie.
Maar soms wil je gewoon, nou ja, gewoon wat schrijven. En waar het dan over gaat is niet belangrijk. Dat komt later wel. Als je dan tenminste iets te binnen schiet. Over het onderwerp waarover je wilt schrijven bedoel ik dan. Maar nu hoeft dat niet. Nu tik je gewoon letters en die letters worden woorden, worden woorden….hé dat scheelt maar één o. En die woorden worden zinnen. Korte, lange, nikszeggende, grappige, flauwe. Van alles wat.
Tja denk je dan, maar zou iemand dat dan lezen? Die letters, die woorden en die zinnen. Maakt toch ook niks uit, flap ik er ineens hier uit in dit blog. Ik schrijf toch gewoon. Gewoon voor mezelf. Gewoon omdat ik het wel gezellig vind om te schrijven. Nu. Straks misschien niet meer.
En toen stopten mijn vingers met tikken, vielen de letters stil, verstomden de woorden en werden de zinnen leeg. Dan is het gedaan met de pret. De schrijfpret. Dan wordt het tijd om op de knop van publiceren te drukken. Druk, druk, druk. Tjoepie daar gaan de letters, de woorden, de zinnen. De ether in. De eeuwigheid in. En zijn de eerste zinnen al weer geschiedenis en die nu nog volgen de toekomst.
Och zomaar. Gewoon. Omdat ik er zin in had.