Soms ervaar je een clash van oud en nieuw. Of je zou ook kunnen zeggen een strijd tussen van angst en liefde. Ik had daar de laatste tijd last van. Aan de ene kant voel je de verandering. De onderstroom. Het nieuwe (wat dan ook mag zijn). Waardoor je doet wat je doet, namelijk als pionier bezig zijn met ontdekken van nieuwe mogelijkheden, het aangaan van nieuwe connecties, het uitdragen van dat nieuwe. Daarbij horen woorden als: upstream, open source, zelfsturing, nieuwe media, unconference, transformatie, dienstbaar leiderschap, hollisme, social software etc. bij. Aan de andere kant word je met je neus op de feiten gedrukt. Mensen die niet bezig zijn te pionieren. Daar geen zin in hebben of er niet voor open staan. Dan voel je jezelf in een spagaat belanden, gemangeld worden tussen oud en nieuw. Het is dan frustrerend om te ervaren dat als je veel van jezelf en je tijd geeft (is dat liefde? ja ik denk het wel), anderen in de verdediging kunnen schieten, alles onder controle willen houden, regels en rechten toepassen, ofwel handelen vanuit angst. Want dat zijn volgens mij wel de twee drijfveren waaruit we handelen: angst en liefde. En al het andere zijn van die twee drijfveren afgeleid of er schakeringen van.
Om de controle los te laten is moed en wijsheid nodig. Of het nu gaat om een licentierechten– of een naturalisatiekwestie. Wijsheid is iets anders dan altijd maar de regels toepassen. Soms is het wijzer ze juist niet of anders toe te passen. Tja, het heeft natuurlijk weer alles te maken met wat Herman Wijffels noemde: kijk je vanuit het stoplichten- of rontondetijdperk. Leermoment voor mij is in ieder geval dat ik vaker moet onderzoeken waar iemand staat (‘voor het stoplicht’) of beweegt (‘op de rotonde’). Dan weet ik in ieder geval of controle of loslaten of liever angst of liefde de drijfveer is.
Allemaal wat cryptisch? Ja, voor sommigen wel. Voor anderen die mijn blogs de laatste dagen gevolgd hebben niet. Maar ik heb geen zin en het heeft geen zin om concreter te worden. Want iemand die voor een stoplicht staat doet op zich niets verkeerd. Alleen zou ik dat stoplicht door een rotonde willen vervangen. En stoplichten op een rotonde lijken me helemaal niet handig. Cornelis noemde dat: handelen in het nieuwe tijdperk van communicatieve zelfsturing met de middelen uit het tijdperk van sociale regelgeving. Dat levert geheid narigheid op. En dat heb ik afgelopen week gemerkt!
Fijn is het dan als je in die zelfde periode ook aardige emails krijgt en verzoeken tot samenwerking. Dan kun je het weer in perspectief zien. Er is oud en nieuw op hetzelde moment. Kunst is om dat nieuwe in het oude te integreren. Of liever met het nieuwe op het oude voort te bouwen. Zodat vernieuwing door gaat.
Zo, da’s nu ook weer klaar. Hopla Hans verder met pionieren. Message to self: Hans gebruik die rotonde, er zijn er al genoeg die voor het stoplicht staan te wachten. Een vraag om een artikel te schrijven voor een krant van een prachtig initiatief en het in opdracht maken van een screencast als viral liggen in het verschiet. Mooi toch!